Συμμετείχα πρόσφατα στη διένεξη περί Ολοκαυτώματος που έλαβε χώρα στο μπλόγκ του Νίκου Δήμου. Το ποστ και τα σχόλια θα τα βρείτε εδώ. Για τον ίδιο λόγο, ο ίδιος συγγραφέας, την ίδια περίπου εποχή, ένα χρόνο πριν, κόντεψε σχεδόν να κλείσει το ιστολόγιο που διατηρούσε.
Τότε – την εποχή της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο - είχα νιώσει κυρίως αμηχανία, απογοήτευση και ίσως φόβο (ποιός μπαίνει σε χαμένη υπόθεση). Είχα διαβάσει πάνω κάτω τα ίδια επιχειρήματα, τα οποία ενώ ξεκινούσαν από μια δήθεν “ουδέτερη” στάση, δικαιολογούσαν τις θυσίες των ανθρώπων-βομβών, “κατηγορούσαν” την πολιτική στρατιωτικής ασφάλειας του Ισραήλ, έφταναν στο σημείο να αναρωτιούνται γιατί εγκαταστάθηκαν οι εβραίοι στα παλαιστινιακά εδάφη και βεβαίως ήταν αρκετά έξυπνα να ΜΗΝ αρνηθούν το ολοκαύτωμα. Και ο γάτος πάλευε (σχεδόν) μονάχος.
Ένα βήμα έλλειπε από το να αρχίσουν οι αριθμητικές ακροβασίες με τα θύματα του ολοκαυτώματος. Δυστυχώς, επιχειρήθηκε και αυτό στην πρόσφατη διένεξη – από πείσμα, από αφέλεια, από υπέρμετρη βεβαιότητα στην αλήθεια του σκεπτικισμού; Δεν έχει σημασία, το θέμα είναι ότι έγινε και μάλιστα από ευφυέστατους σχολιαστές. Ευτυχώς υπήρξαν άλλοι καλύτερα προετοιμασμένοι (Π.Δημητράς, paragrafos -aka antigoni- και άλλοι).
Αυτή τη φορά νιώθω καλύτερα. Υπήρξε επιτέλους η πολυπόθητη ισοσθένεια των λόγων. Δεν έπαψαν, όμως, να με ενοχλούν τα ευφυή ολισθήματα.