Η "σκέτη" μουσική
Tο έχω σκεφτεί αρκετές φορές κι έχω καταλήξει στο εξής:
Γιατί, όταν ακούω Μπαχ, δεν έρχεται στο μυαλό μου καμιά ανάμνηση και καμιά φαντασίωση.
Ούτε φθινοπωρινά δάση, ούτε ανθισμένα λιβάδια, ούτε χιονισμένα βουνά, ούτε θάλασσες, ούτε ποτάμια, ούτε σπίτια, ούτε δρόμοι, ούτε γεννήσεις, ούτε θάνατοι, ούτε έρωτες, ούτε αγάπες, ούτε φιλίες.
Αισθάνομαι απλώς τη μουσική να με κατακλύζει (μάλλον αυτή είναι η σωστή λέξη), κι αυτό είναι τόσο δυνατό που μόνον ακούω και -άθελά μου- μουρμουρίζω πολύ σιγά αυτό που ακούω.
Ιδίως όταν ακούω τον Glenn Gould να παίζει Μπαχ, να βγαίνουν καλά και γεμάτα μια-μια οι νότες, να κάνουν τα δικά τους αποφασιστικά βήματα σ' ένα μουσικό λαβύρινθο και να παρασύρουν κι αυτόν που παίζει κι αυτόν που ακούει στον ίδιο λαβύρινθο.
Την εκτιμούσα πάντα το ίδιο αυτή τη "σκέτη" μουσική; Όχι, μου πήρε καιρό (και υπομονή, αυτή την υπομονή που εννοεί η αλεπού στον Μικρό Πρίγκηπα), όχι τόσο για να καταλάβω, όσο να αισθανθώ την ομορφιά της.
υ.γ.: Από την τέχνη της φούγκας